Jak dostawca internetu dostarcza internet do domu lub mieszkania?

Bank Nieruchomości - 1 rok temu

Jak dostawca internetu dostarcza internet do domu lub mieszkania?

W dzisiejszych czasach szerokopasmowy dostęp do internetu w każdym domu bądź mieszkaniu staje się normą. Bardzo ciężko byłoby sobie nam wyobrazić inny rozwój wypadków - aplikacje strumieniowe wymagają przesyłu ogromnych ilości danych celem płynnego działania, a praca zdalna i hybrydowa staje się nową normą. Już w 2014, w 78% gospodarstwach domowych w krajach rozwiniętych był dostępny Internet szerokopasmowy. Zdecydowany prym wiedzie pod tym względem Holandia, Finlandia, Korea Południowa i Szwecja, gdzie internet jest dostępny w ponad 80% gospodarstw domowych.

Wybór dostawcy internetu jest kluczową decyzją, której nie należy podejmować pochopnie, gdyż może wiązać się z przykrymi konsekwencjami. Najpierw powinniśmy sprawdzić, jacy operatorzy są dostępni pod naszym adresem, a także który z nich oferuje najwyższą prędkość oraz dostarcza internet najstabilniejszymi mediami komunikacyjnymi. Szerzej opisaliśmy to w tym artykule.

Jak zatem dostarczany jest internet? W tym artykule przeanalizujemy najpopularniejsze metody dostarczania internetu do mieszkania bądź domu.

Rodzaje transmisji:

Transmisja radiowa naziemna

Radiówka

Jednym z najmniej stabilnych(ale też często jedynym dostępnym na wsiach lub regionach znacznie oddalonych od konwencjonalnego okablowania) sposobem dostarczania internetu jest transmisja radiowa - czyli internet potocznie zwany radiówką. Opiera się na przesyłaniu widma elektromagnetycznego pasmem 2,4GHZ bądź 5GHZ(bądź też innymi, licencjonowanymi pasmami), bezpośrednio z punktu prezencji operatora sieci bezprzewodowej, czyli miejsca do którego doprowadzono najczęściej włókna światłowodowe łączce inne obszary sieci, do punktu klienckiego(czyli naszego domu). Jest to atrakcyjny nośnik, ponieważ nie wymaga prowadzenia żadnego okablowania, radzi sobie z penetracją ścian, zapewnia łączność użytkownikom mobilnym i ewentualnie może być użyty do przesyłania sygnału na małe jak i wielkie odległości. Sygnał przesyłany taką radiolinią można odebrać za pomocą przeznaczonych do tego celu anten działających jako końcowe urządzenia klienckie. Najczęściej stosowane są urządzenia firm Ubiquiti bądź Mikrotik, które instaluje się w najwyżej położonym punkcie na danej nieruchomości.

Dohoryzontowa radiolinia. Outdoor unit firmy NERA - Domena publiczna

O ile taka metoda transmisji zdaje się na pierwszy rzut oka być wygodna, nie jest ona pozbawiona minusów. Wydajność kanału radiowego w znaczącym stopniu zależy od środowiska propagacji i odległości, na jaką sygnał będzie przenoszony. Ze środowiskiem związane są takie kwestie jak utrata ścieżki i „zacienianie” (osłabianie sygnału w trakcie jego przesyłania spowodowane przez przeszkody znajdujące się na drodze sygnału lub w jego pobliżu), zanikanie wielodrożne (spowodowane przez odbicia sygnału od przeszkód) i zakłócenia (wywołane przez inne kanały radiowe lub sygnały elektromagnetyczne).

Prędkości zwykle oferowane w umowach dla klientów detalicznych są w zakresie od 1 mb/s do nawet 50 mb/s. Dla klientów instytucjonalnych (bądź takich, którzy są gotowi ponieść koszta znacząco przekraczające te widniejące w cenniku), dostawcy bezprzewodowego internetu są często w stanie zaoferować parametry przypominające usługi światłowodowe. Należy również liczyć się z opóźnieniem propagacji (czyli czasu, jaki fala potrzebuje na rozprzestrzenienie się) wynoszącym zwyczajowo minimum 30ms.

Transmisja radiowa satelitarna

Satelita

Podobnie jak w przypadku naziemnej transmisji, ten nośnik danych również wykorzystuje fale radiowe do komunikacji, jednak są to fale w pasmach Ku, Ka oraz E. Satelita komunikacyjny łączy ze sobą dwa lub więcej znajdujących się na ziemi mikrofalowych transmiterów lub odbiorników nazywanych też stacjami naziemnymi. Satelita odbiera transmisje na jednym paśmie częstotliwości, a następnie regeneruje sygnał za pomocą wzmacniacza i przesyła sygnał, korzystając z innej częstotliwości. W komunikacji są stosowane dwa typy satelitów — geostacjonarne i niskoorbitalne

Satelity geostacjonarne cały czas pozostają nad tym samym miejscem Ziemi. Taką stacjonarność osiąga się przez umieszczenie satelity na orbicie położonej na wysokości 36 000 kilometrów nad powierzchnią Ziemi. Tak duża odległość, która musi być pokonana przez sygnał (od stacji naziemnej do satelity i z powrotem), powoduje znaczne opóźnienie jego propagacji wynoszące 280 ms.

Ogromnym plusem takiego typu transmisji jest dostępność - jeśli na orbicie umieszczono odpowiednio dużo satelitów, dostęp powinien być zapewniony nawet ze środka pustyni.

Aktualnie niektóre przedsiębiorstwa(Starlink) wkładają wiele wysiłku i zasobów w rozwój technologii internetu satelitarnego, używając transmiterów niskoorbitalnych. Cyklicznie, na niską orbitę okołoziemską są wynoszone dodatkowe satelity, co pozwala na oferowanie jeszcze lepszych parametrów usługi.

Niestety, ceny internetu satelitarnego nie należą do najniższych - dla przykładu, osoba zainteresowana internetem firmy Starlink będzie musiała ponieść początkowy koszt w kwocie 3000 zł - składa się na to antena, router wi-fi, kable oraz zasilacz, a także 320zł za wysyłkę. Do tego dochodzi opłata w wysokości ok. 450 zł miesięcznie za dostęp do internetu.

Dostęp przewodowy

DSL

Jest to dostęp do internetu oferowany zwykle przez operatora telefonicznego, który dostarcza swoje usługi za pomocą kabla telefonicznego - miedzianej skrętki. Każdy modem DSL komunikuje się bezpośrednio z multiplekserem DSLAM znajdującym w centrali operatora. Domowy modem DSL przyjmuje dane cyfrowe i przekształca je na wysokie częstotliwości na potrzeby transferu linią telefoniczną do centrali operatora. Sygnały analogowe z wielu domów są w multiplekserze DSLAM przekształcane ponownie na format cyfrowy.

Multiplekser HUAWEI z podpiętymi liniami GPON dostarczający usługę VDSL - CC BY SA Wikipedia(Jannis Walter) - Wolna licencja

Taki rodzaj łącza pozwala na uzyskanie prędkości pobierania oscylujących od 1 mbps do nawet 55 mbps, a wysyłania do 15 mbps. Szybkość maksymalna jest też ograniczona odległością samego mieszkania od centrali, średnicą skrętki oraz poziomem zakłóceń elektrycznych. Linie DSL zostały zaprojektowane z myślą o przesyle danych na niewielkie odległości między mieszkaniami i centralami. Zwykle jeśli mieszkanie znajduje się w odległości większej niż 10 – 15 kilometrów od centrali, użytkownik musi uzyskać dostęp do internetu w inny sposób.

Światłowód

Na ten moment istnieje kilka współbieżnych metod podłączenia gospodarstwa domowego do łącza światłowodowego. Najprostsze rozwiązania tego typu są oparte na bezpośrednich połączeniach światłowodowych. W takim modelu do każdego mieszkania biegnie jeden światłowód wychodzący z centrali. Częściej jednak światłowody wychodzące z centrali są współużytkowane przez wielu odbiorców. Dopiero w stosunkowo niedużej odległości od mieszkań światłowód jest rozdzielany na kable prowadzące do poszczególnych klientów. Podział ten odbywa się według dwóch konkurencyjnych architektur optycznych sieci dostępowych — AON (ang. Active Optical Network, czyli aktywne sieci optyczne) i PON (ang. Passive Optical Network, czyli pasywne sieci optyczne). Typowe prędkości, które można osiągnąć łączami optycznymi są w zasięgu nawet kilkunastu gigabitów na sekundę.